بیاض

یا رب العامین

آنجا کسانی هستند که نزدیک بین هستند

جایی است بسیار بزرگ

انسانهایی که همه را کوچک می بینند

مکانی وسیع با امکانات بسیار ،بسیار زیاد

ولی کوچک بینی

دیگران نشناختن

دیر بیاد آوردن

کم باور کردن

نمی خواهم

نه من بهترم

شما هیچ نیستی

چقدر کوتاه فکرید شما

کوتاه ، کوتاه اید شما همه

همه یکجا به من نمی رسید

...

آنجا فقط خودشان را می شناسند

و دیگران را نه می شناسند نه باور دارند نه می خواهند بشاسند

اسم آنجا چیست؟

خیلی سخت نیست

کمی فکر کنید

برای رفتن به آنجا

به آن مکان و مقام

تمام شعار می دهند

تور را بزرگ می شمارند

چقدر تو ارزشمند و والا هستی

در شعار قبل از رسیدن به آنجا تو را آنقدر بالا می برند که انگار تو آسمانی شده ای

و آنها خاکی و خاک بر سر ، نوکر و چاکر و...

وقتی به آنجا رسیدند تو را دیگر بیاد نمی آورند

آنجا را تو بهشان می دهی

اما معلوم نیست که چرا وقتی وارد آن می شوند تنها تو فراموش می شوی

ای رای تو چقدر ارزش داری

و من و تو چقدر آنرا خرج این بی ارزشها می کنیم

حق مان است که ما را نبینند و نشناسند

چون آنها ارزش اش را نداشتند

و ما مفت باختیم

و ندانم کاری کردیم

پس حق مان است

که کوتاه بمانیم!!!!!

بنام حقیقت

کسانی که 5 سال در پست صدر اعظمی و قبل تر پستهای عظیم این مملکت بوده اند

حالا ادعا دارند که مملکت را از ته دره تحویل گرفته اند و هنوز در دره هستند ولی چندین پله حرکت داشته اند!!

چند سوال!

1- شما اولا بگوید چرا مملکت که ته دره بود و قادر به بیرون آوردن نبودید آنرا تحویل گرفتید؟!!!

2- شما مگر خود در مصدر قدرت نبودی قبل تر چرا آنرا به ته دره هل دادی!!؟

3- شما که ادعا داری چند پله آنرا بالا آوردی اگر شعار نیست بگو:

الف - بیکاری را از دو میلیون چطور به 8 میلیون ارتقاء بخشیدی!!!!؟؟

ب - چقدر مسکن برای بی خانه ها ساختی !!؟

ج - چقدر پول ملی را قدرت دادی؟ از 3 به 4 و نیم و بزودی 5 هزار برای هر دلار!!!

د - چقدر فقر را نابود کردی!!؟؟

ه - چقدر قدرت خرید مردم را بهبود بخشید!؟

و - چقدر وام برای ازدواج داده ای!!؟

و هزاران سوال دیگر

همانطور که یک تریبون پیدا می کنی دولت قبل را فاجعه و خود را فرشته می نامی

چرا همه این آمارها به سوی سقوط و پس رفت رفته اند

چرا هیچکدام خوب نشده اند

یک مورد را بگو

سر سبد کارهایتان خارجه بود که نتایج درخشان آن شده بلای روز

خود کرده اید و دیگران را نشان می دهید

مگر هنوز ایام شعار است

ایام کار و عمل کی می رسد

مردم تا کی باید حرف تحویل بگیرند

همه شعار

...

مردم شکاف طبقاتی را روز بروز بزرگتر می بینند

مردم هر روز از رفاه شان کاسته میشه

هر روز مشاهده می کنند یک مشت مدیر لش و مفتضح را که حقوق های نجومی می گیرند

مردم می بینند که نظام برنامه ریزی فلج است اما لفظ قلم سخن گفتن بازارش داغ است

دروغ شاخ دار تحویل مردم می دهید بجای اقدام عملی در بهبود زندگی مردم

مردم هر روز می بینند که جوانان بیکار می شوند

ولی شماها با ماشین های آخرین سیستم در سمینارهای شیک در پشت تریبن شعار پر طمطراق سر می دهید و سکه بین خود پخش می کنید

شعار می دهید و خودتان خودتان را به به و چه چه  می کنید

خودتان را تحویل می گیرید و وامهای بلا عوض میلیاردی بالا می کشید

کشوری با این همه ثروت تحویل می گیرید و آنقدر مثل زالو آنرا می مکید و هر روز لاغرتر و در دره فرو رفته تر تحویل می دهید یعنی ازتان بزور می گیرند حاضر نیستید همین را نیز رها کنید

این کشور یک باید درست شود

ما برای چه اهدافی انقلاب کرده ایم

و شما آنرا بکجا دارید سقوط می دهید

اگر این مملکت را به دشمنان قسم خورده این سرزمین تحویل دهیم

و الله خجالت می کشند به این تندی و به این سرعت آنرا نابود کنند و سرمایه های آنرا از بین ببرند یا به تارج دهند و یا کمی باج بگیرند و کشتی کشتی به تارج چیان تحویل دهند

کاش کسی ما را از دست شما برهاند

یا شما از این مقام سقوط کنید یا دردمندان متخصص و متعهد بر این جایگاه تکیه زنند

یا رحمان

هنوز یاد نیست

فقط دیگران دیدن را دیدیم

اما اندکی قبل خود دچار شدیم

یک خواب شیرین

سپس غمی جانکاه

آنچه نمی خواهیم در انتظار

سخت و ناهموار

هرچه هست خواست اوست

سختی و نرمی

شیرینی و تلخی

ما چکاره ایم

..... تمام....

لایق نیم چیز گفتن

شرایط در گذر و ما چون تکه ای باد

هنرمان همین است

نه هیچ هستیم

نه می توانیم باشیم

تکه های باد

نکته های ظریف

شاید روزی بیایم و خود را جمع کنیم

... شاید بیایم

فقط شاید

شما امید نبندید

خواهرم تحمل کن

ما هم صبر می کنیم

امید که بتوانیم از عهده برآیم

انشاء الله که راه نجاتی او بسازد

او سازنده است

هرطور که صلاح ببیند.

یا ذالجلال و الاکرام

کسانی که روزی برای صدارت شعار می دادند ملاک تورم جیب مردم است حالا دست به آمارسازی های شاخدار زده و در حالی که کشور در رکود بی سابقه غوطه ور است خبر از رونق اقتصادی میدهند درحالی که تورم کمر مردم را می شکند صدایشان از بلندگوها بلند است که تورم را تک رقمی کرده اند

در حالی که مردم همینها را تحمل ندارند صحبت از گران کردن قیمت سوخت تا بالای 50 درصد میزنند

حالا جیب مردم را با این رونقها خالی و واژگون کرده و ادعا دارند که یارانه را نیز باید قطع کنند چرا که نور چشمی ها از برجام و بیرون هیچ عایدی نداشته اند و با یک خسارت غیر جبران که به کشور تحمیل کرد ه اند و سکه ها هدیه گرفته اند حالا حقوق های نجومی خود را بر جیب مردم تحمیل می کنند

وای از این دوزبازی و دروغ گویی

کاش همایش حقوق شهروندی لااقل برگزار نمی کردند و میلیاردی برای هیچ بر هزینه های کشور تحمیل نمی کردند ما همینطوری خشک و خالی سخنان پز از راستشان را بدون داد و بیداد و ... شفاف قبول داریم

در حالی یک دوره 4 ساله را پشت سر گذاشته اند و هنوز تعدادی از بالا نشینان طبق قانون اموالشان را به دستگاه قضا اعلام نکرده اند از شفافیت و اتاق شیشه ای سخن می رانند

....دم خروس و قسم حضرت عباس......

بنام حق

درحالی محمد باقر از یارانه سخن می گوید که انگار با این حذف یارانه دولت همه مشکلات را حل می کند

اولا تعریف یارانه را قانون مشخص کرده ولی ایشان مردم را .... نگاشته و تعریف دلخواه خود را جای آن گذاشته است

فردی که با نورچشمی خود در گرفتن حقوقهای 200 میلیونی 200 برابر حداقل حقوق تعین شده که اکثر کارگران در آن هستند را امانت دار می نامد و و کسی را که میلیاردی وام بدون کارمزد می گیرد را سرمایه می نامد معلوم است که نه درد مردم را می داند نه با آن آشناست

سفر خارجه نور چشمی روبراه باشد مردم کیند

قبل از انتخابات می گفتند دولت هیچ قصدی برای ندادن یارانه به مردم ندارد

حالا که خرشان از پل گذشته می خواهند این پشیز کمک به مردم را هم به نور چشمی ها ببخشند

آخر قرار بود قیمتها واقعی شود و پول آن مستقیم به مردم داده شود که هرجا تشخیص دادند هزینه کنند

ظاهرا دولت برای شفاف نشدن هزینه ها هم کار می کند

چون از این طریق است که می شود پولی که مردم باید برای خود هزینه کنند هزار نقشه برایش کشید و هرجا دلم خواست خرج کنم این باید به شعار دولت تبدیل شود

از برجام که جز خسارت محض چیزی حاصل نشد با حذف یاران ها شاید به نوایی برسند

محمدباقر که رفته ای و برنامه ریزی می کنی برگرداندن امور به عصر شاه و زمان قاجار که نشد هنر

هر وزیری با گرفتن رشوه های میلیاردی دارد قراردادهای رویایی برای شرکتهای خارجی مهیا می کند به این افراد می شود گفت وزیر باید گفت دزدان بالا نشین

فقر و بی کاری و تعطیلی کارخانه های داخلی را کی می بینند

با واردات انواع تولیدات خارجی که کشور رونق پیدا نمی کند

راه هند و ترکیه و کره جنوبی و ژاپن که روزگاری بر واردات کالای خارجی به کشورشان ممنوع بود را کی خواهید پیگیری کنید

با دروغ که نمی شود به جایی رسید این سر به سامان نمی رسد

و فساد و رکود و دلالی و اقتصاد ورشکسته و بیمار همچنان با این برنامه ریزان واین وزرا حادتر خواهد شد

نمایندگان مجلس شما در پیشگاه مردم و خدای خود با تصویب این برنامه ها و رای دادن به این وزرا در این حکایت کشور و اقتصاد مقصرید

این از گفتن ما

و این از نشنیدن شما

یا شریف

نمی شود یکسر

باید نشست و دید

گاهی سختی نجات بخش است

گاهی تکان دهنده

مردان سخت آنان اند که در کوره های زمان ذوب نمی شوند و می توانند تحمل کنند

باید صبور بود

نتیجه صبر ..... شیرین.... بسیارشیرین......بسیار زیاد شیرین است... شاید هم بیشتر

تابستان است فصل گرم تلاش و روزهای بلند و شب های صاف و کوتاه

چه کسی قدر این روزها را می داند

کشاورز کشت وکار کرده

ستاره شناس منتظر یک کشف در رصدخانه

شبگرد طلایه جوی

یا کارگر در راه کارخانه سه شیفت

یا معلم ریاضی دارای دانش آموز تجدید شده

تابستان است و فصل تلاش گرم در بلندی روز روشن

هوا صاف است اینجا آسمان مژده بودن دارد

تابستان فصل تعطیلی است یا کار؟

ما تا کی در عکس طبیعت به فعالیت مشغول؟

  بنام یگانه بی همتا 

در حدیثی از امام جعفر صادق علیه السلام داریم که:

هرگاه قضات احکام ظالمانه صادر کنند باران نخواهد بارید.

یعنی باران رحمت با نزول احکام ظالمانه نزول نمی‌کنند.

 

 

 

 

 

 

برایم خیلی جالب بود از این نظر که این سخن را من چشم بسته و ثابت شده و صحیح می‌پذیرم حالا شما را نمی‌دانم.

قبل از ادامه بهتر است این فرمایش گرانقدر به اطلاع قوه قضاییه برسد بخصوص رئیس آن جناب آیةالله شاهرودی

و سپس پیش نهاد می‌شود آنرا نوشته و در اتاق قضات گرام آویزان کنند.

تا ببینیم می‌شود بدین طریق یک حرکتی در این محکمه‌ها ایجاد کرد یا نه؟

در هر حال این پیشنهاد من است.

اما اثبات این حدیث بر من چگونه بوده است؟

اون قدیمها مثل سال 1351 و 52 هجری شمسی که ما در شهر و روستا و اطرافمان هنوز خانه انصاف و دادگاه و شورای حل اختلاف نداشتیم و مردم هم از قاضی و داور خبر نداشتند.

آنقدر باران می‌آمد که جای شما خالی.

بصورتی که ما بهار سال 52 که کولک(پنبه) می‌کاشتیم یک زمین را پنج نوبت بقول اینجا توکار(دوبارهکاری) کردیم چون امروز که کشت می‌شد فردا پایه باران باریدن کرده و چند روز بعد باید از نوع می‌کاشتیم.

کمی که جلوتر آمدیم و متمدن‌تر شدیم یک خانه انصاف پیدا کردیم و مردم هم به تبع آن طبعشان گل کرد که از دست هم شکایت کنند و آنجا هم ساخته شده بود برای همین نوع کارها

و معلوم است که جایی که حکم باشد گاهی هم پارتی بازی و .... حکم ظالمانه دیگه پیش می‌آید و به تبعه آن باران هم کمتر شد.

کمی آمدیم جلوتر و دادگاه هم پیدا کردیم و کمی متمدن تر شدیم.....

و احکام ظالمانه هم خود بخود بیشتر شد و... باران نباریدن هم همچنین

اگر در سالهای 52 ما بیش از 250 میلی متر بارندگی داشتیم متوسط بارندگی ما در سالهای 70 تا 80 به 100 رسید.

و از 80 تا کنون هم کمتر از 80 میلی متر و حالا که زیر 40 میلی متر شده. و .......

آیا این از فیض همین احکام گرامی نیست

لازم نیست که احکام آنها را حلاجی کنم.    ...... هست؟

ولی قضات باید خودشان حواشان باشد که در جای حساسی هستند.

شاید هم این شوراهای حل اختلاف هم در این نباریدن باران رحمت بی تاثیر نباشند.

هستند؟