یا جبار
رفتن تا انتهای بنیاد آرزوست
ماندن با تک درختان سزاست
نیک بودن خود پیدای شباست
فریاد در ته چاه ماناست
ندانم که چه دانی راست
این هم درماندگی از ماست
راهی بهنه نهیم فرق ساخت
پیاده و سواره همراه شماست
راستای قضا را شناسیم کجاست
کمی در کار او جستجو رواست
این سخن چون بند ناب طلاست
از گوهری تا شبتاب مبتلاست
آهی نه به بند طناب جفاست
گاهی رفتن هم دوا نساخت